Εκτός από το δέντρο που στολίζουμε κάθε Χριστούγεννα στο σπίτι μας, έθιμο είναι πλέον να στολίζουμε και το δικτυακό μας προσωπικό χώρο, είτε πρόκειται για το προφίλ μας στο facebook είτε για κάποια σελίδα που διαχειριζόμαστε.

Αναλογιζόμενο αυτή τη συνήθεια, το "team" του blog "ΧαμαιΛέων" έκανε για εσάς μια (εξαιρετικά δύσκολη) επιλογή από χριστουγεννιάτικα covers που βρήκε στο internet. Τα 40 καλύτερα (την "αφρόκρεμα" δηλαδή) σας τα παρουσιάζουμε σ' αυτή την ανάρτηση, για να επιλέξετε ποιό σας αρέσει περισσότερο και ποιό σας ταιριάζει, προκειμένου να στολίσετε το προφίλ ή την σελίδα σας στο facebook.

Μαζί με πολλές ευχές για καλά Χριστούγεννα, με χαρά, υγεία και καλή τύχη!!!

Πηγή

Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...

 Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μιά αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.



Ωστόσο, το ξύλο ήταν ήταν αληθινα μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.


 
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. "Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;"

Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.

Έχετε δει ποτέ κάποιο πουλί γαντζωμένο σε κλαδί ενός ψηλού δέντρου και να αναρωτηθήκατε: "Τι θα συμβεί αν αποκοιμηθεί; Πώς θα μπορέσει να κρατηθεί εκεί επάνω;" 

Σύμφωνα με το blog 'Ars Anatomica' που ασχολείται με τη μορφολογία των ζώων,  tα νύχια των πουλιών λειτουργούν μέσω ενός "συστήματος τροχαλίας των τενόντων," , και μπορεί να κλειδώνει στη θέση που βρίσκεται. 




Το πόδι του πουλιού κλείνει και γαντζώνει αυτόματα, όταν κάμπτονται ο αστράγαλος και η άρθρωση του γόνατου.   Αυτό ο μηχανισμός γαντζώματος συνεχίζει να υφίσταται  μέχρι  τα άκρα να  ισιώσουν και πάλι. 






Έτσι, αντί να ξοδεύουν πολύτιμη ενέργεια κρατώντας τους μύες σφιχτά, όπως θα κάναμε εμείς αν κρεμόμασταν από κάποιο κλαδί, τα πουλιά χρησιμοποιούν αυτό το μηχανισμό που ασφαλίζει στη θέση του. 




Και, φυσικά, αυτό το θαυμαστό ανατομικό σύστημα δεν λειτουργεί μόνο πάνω στα τηλεφωνικά καλώδια, αλλά και κατά τη διάρκεια επιθέσεων: 




Τα αρπακτικά πουλιά  ορμούν στη λεία με τα νύχια / πόδια απλωμένα. Η πρόσκρουση με το θήραμα διπλώνει τα πόδια του αρπακτικών, με αποτέλεσμα τα νύχια να σφίγγουν αυτόματα, σκίζοντας το θήραμα. Η αυτόματη λαβή είναι αρκετά ισχυρή για να σκοτώσει, και αυτό είναι που επιτρέπει σε κάποια είδη γερακιού να πιάνουν και να σκοτώνουν άλλα πτηνά, ενώ βρίσκονται  στον αέρα.

Πηγή

Ο Tatsputin είναι ένας εργαζόμενος πατέρας που κάνει επαγγελματικά ταξίδια με αεροπλάνο 10 μέρες το μήνα. Στις πτήσεις, έχει πάντα μαζί του κάποιες ζωγραφιές των παιδιών του, τις οποίες χρωματίζει κατα τη διάρκεια των ταξιδιών του. Επιστρέφοντας, "ξαναχαρίζει" τις ζωγραφιές, χρωματισμένες πλέον και με πολύ διαφορετική όψη, στα παιδιά του τα οποία τις λατρεύουν!

Χρησιμοποιεί συνήθως τα χρωματιστά του μολύβια και δεν αφήνει ούτε χιλιοστο χωρίς χρώμα. Οπως φαίνεται στις φωτογραφίες, τα σκίτσα αποκτούν χρώμα, βάθος, σκιές, όγκο, "ζωή"!

Σχετικά γρήγορα, αποφάσισε να "κρατήσει αρχείο" από αυτή του τη δημιουργική έκφραση της αγάπης του προς τα παιδιά του, οπότε άρχισε να φωτογραφίζει τις εικόνες πριν και μετά. Αρκετές φορές όμως λόγω της λαχτάρας του να ξεκινήσει την "επιχρωμάτωση" ξεχνάει να φωτογραφίσει το "πριν".

Σε κάποιο ταξίδι του ο Tatsputin ξέχασε να πάρει μαζί του τα χρωματιστά του μολύβια και προκειμένου να μη χάσει την ευκαιρία για ζωγραφική, αποφάσισε να περάσει τα σκίτσα στο iPad και να τα χρωματίσει ψηφιακά. Μετά από την παρότρυνση της γυναίκας του να δημοσιοποιήσει αυτή του την αξιαγάπητη ασχολία, ο Tatsputin "ανέβασε" αυτές τις υπέροχες ζωγραφιές στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα Imgur σε ένα άλμπουμ με τίτλο "Coloring my kids art" και το μοιράστηκε στο Reddit. Από ότι λέει θα συνεχίσει να "ανεβάζει" κι άλλες εικόνες, απόδειξη, το ότι έχει ανεβάσει 2 νέες για τις γιορτές των Χριστουγέννων.

Γράφει ο Χρήστος Τσαντής.  Στις αρχές του 20ου αιώνα οι αδελφοί Ράιτ πραγματοποιούν την πρώτη πτήση στους ουρανούς. Την ίδια εποχή γεννιέται ένα παιδί στη Λυών της Γαλλίας που έμελλε να μαγευτεί από τα αεροπλάνα απογειώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους με τα ταξίδια της αναζήτησης του «μικρού πρίγκιπα».





Εκείνος ζει από τότε στον πλανήτη της παιδικής του ηλικίας, στη πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Εκεί που οι μεγάλοι δύσκολα φτάνουν, μα κι όταν φτάνουν χρειάζεται να κοπιάσουν, για να καταφέρουν να δουν τα μικρά και μεγάλα μυστικά που κρύβει αυτός ο υπέροχος κόσμος. Γιατί όπως είναι γνωστό «την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια. Μόνο με την καρδιά βλέπει κανείς καθαρά».
Από μικρός αγαπούσε πολύ τα παραμύθια. Το 1904 σε ηλικία 4 μόλις ετών έχασε τον πατέρα του. Η μητέρα του, τα τέσσερα αδέρφια του, τα λουλούδια στις αυλές, ο ουρανός και τ' άστρα, το φεγγάρι, τα πουλιά, οι γρύλλοι που πάλευε να εκγυμνάσει, έγιναν μια μεγάλη οικογένεια που τον τύλιγε κάθε νύχτα με σεντόνι το φεγγάρι κι όνειρα, για ταξίδια μακρινά σε κόσμους που ακόμα και σήμερα δεν έχουν αποκαλυφθεί.

Ο Αντουάν ανάμεσα στον μικρό αδελφό του Φρανσουά και την αδελφή του Σιμόν

Πηγή

.
Απίστευτες φωτογραφίες από θαλάσσια πλάσματα που σπανίως έρχονται σε επαφή με ανθρώπους - Ζούνε κυρίως σε πολύ βαθιά νερά και η μορφολογία τους ξενίζει.

Ποιός είπε πως δεν υπάρχουν στις μέρες μας ζωντανά απολιθώματα ζωικών ειδών που έζησαν πριν από αιώνες; Η φύση φαίνεται πως σε πολλές περιπτώσεις έχει “ξεχάσει” να εξελίξει πολλά είδη της, με τα περισσότερα εξ' αυτών να ζουν στη θάλασσα και δη σε απύθμενα βάθη. Εκεί που δεν φτάνει το φως του ήλιου και σπανίως φτάνει άνθρωπος ή φωτογραφικός φακός. Όταν όμως συμβεί αυτό, τότε οι εικόνες που απαθανατίζονται είναι πραγματικά μοναδικές!

Μπύρα η αναμάρτητη

«Όποιος πίνει, κοιμάται νωρίς. Όποιος κοιμάται πολύ, δεν αμαρτάνει. Όποιος δεν αμαρτάνει, πάει στον παράδεισο. Άρα, ας πιούμε μπύρα!». Τάδε έφη ο Λούθηρος, προτού καρφώσει στον καθεδρικό ναό της Βιτεμβέργης τις 95 Θέσεις του, κηρύσσοντας τον πόλεμο στην καθολική εκκλησία. Η φράση μπορεί και να είναι όντως δική του καθώς, με τις αυστηρές νηστείες που επέβαλλε ο χριστιανισμός, η θρεπτική αξία της μπύρας είχε εκτιμηθεί ιδιαίτερα στα μοναστήρια. Έτσι, οι μοναχοί που ασχολήθηκαν επισταμένως με το ζήτημα, έγιναν οι καλύτεροι ζυθοποιοί.

Τα λάθη πληρώνονται

Για να εξισορροπήσουν την πίκρα του κριθαριού, χρησιμοποιούσαν ένα μείγμα από πολλά βότανα, οπότε το παραμικρό λάθος στη δοσολογία ενός δηλητηριώδους φυτού, μπορούσε να έχει άσχημες παρενέργειες. Στον βαθύ Μεσαίωνα, τέτοια λάθη στάθηκαν αφορμή να οδηγηθούν στην πυρά ως μάγισσες πολλές γυναίκες παραγωγοί μπύρας (brew witches), με το τελευταίο καταγεγραμμένο περιστατικό να χρονολογείται το 1591.

Ο κανόνας της καθαρότητας

Όταν οι τοπικοί φεουδάρχες αποφάσισαν να αναγάγουν την μπύρα σε εμπορεύσιμο –άρα και φορολογήσιμο– προϊόν, έπρεπε να τεθούν κάποια κριτήρια ποιότητας. Πρώτος ο δούκας Γουλιέλμος Δ’ της Βαυαρίας καθιέρωσε νόμο «Περί καθαρότητας της μπύρας» (Reinheitsgebot), που έθετε αυστηρούς περιορισμούς στα υλικά παρασκευής της: σιτάρι, κριθάρι, λυκίσκος και νερό. Ο κανόνας τηρήθηκε ευλαβικά και ισχύει μέχρι τις μέρες μας. Ξέρετε άλλο νόμο με παρόμοια χρονική διάρκεια;

Μπύρα η αντισηπτική!

Η βιομηχανική επανάσταση επέφερε και τη μαζική παραγωγή της μπύρας, που είχε γίνει το αγαπημένο ποτό των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και των γιατρών της εποχής: οι αντισηπτικές ιδιότητες που της προσέδιδαν οι 4-5 βαθμοί αλκοόλ, την καθιστούσαν πολλές φορές ασφαλέστερο ποτό από το νερό, δεδομένου ότι στις βιομηχανικές περιοχές ο υδροφόρος ορίζοντας μολυνόταν από τα ακατέργαστα λύματα των εργοστασίων.

Παστεριωμένη μπύρα

Στα μέσα του 19ου αιώνα στη Γαλλία, ο χημικός Λουί Παστέρ κατάφερε να απομονώσει τα βακτήρια, που προκαλούσαν ανεπιθύμητες παρενέργειες κατά τη διάρκεια της ζύμωσης. Στην προσπάθειά του να βελτιώσει την παραγωγή της μπύρας, εφηύρε μια πρωτοποριακή μέθοδο, κατά την οποία οι παθογόνοι μικροοργανισμοί εξολοθρεύονταν με θέρμανση. Πρόκειται για τη γνωστή μέθοδο της παστερίωσης, που άνοιξε νέα σελίδα στην παραγωγή και τη διατήρηση των τροφίμων.

Η μπύρα συντροφεύει την ανθρωπότητα από τα πρώτα βήματα του πολιτισμού. Στις εύφορες κοιλάδες του Ευφράτη…

…η μπύρα είχε τη δική της ιστορία

Οι Σουμέριοι ήταν εκείνοι που ανακάλυψαν, από μια τυχαία ζύμωση βρεγμένου κριθαριού, το ποτό που θα δρόσιζε τη δύσκολη ζωή των πρώτων καλλιεργητών. Οι Βαβυλώνιοι, που τους διαδέχτηκαν, τήρησαν την παράδοση. Στον περίφημο κώδικα του Χαμουραμπί, η μπύρα παρουσιάζεται σαν μια μετάβαση από τη βαρβαρότητα στον πολιτισμό. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι μαθαίνουν να καταναλώνουν κατεργασμένες τροφές, όπως ψωμί και μπύρα. Ωστόσο, δεν διευκρινίζεται ποιο από τα δύο δημιουργήθηκε πρώτο, αν και η μπύρα έχει τις περισσότερες πιθανότητες να προηγείται χρονικά, επειδή η παρασκευή της είναι πιο απλή.

Oι επιτυχημένοι άνθρωποι εκτός από ένα -προφανώς- εξαιρετικό μυαλό, απεριόριστη  θέληση, επιμονή, ταλέντο και πολύ δουλειά που ρίχνουν, τους διακρίνει συνήθως μια ιδιαίτερη ψυχική και διανοητική δύναμη.

Το περιοδικό Forbes σε άρθρο του πριν μερικές ημέρες επιχείρησε να σκιαγραφήσει τους ψυχικά - διανοητικά δυνατούς ανθρώπους μέσα από τα 13 «δεν» που λένε ή που (δεν) κάνουν:

1. Δεν χάνουν χρόνο με το λυπούνται για τους εαυτούς τους, αλλά αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους, αντιλαμβάνονται ότι η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη και όταν κάτι μια κίνηση δεν τους  βγαίνει, χωρίς να χάνουν χρόνο, περνάνε στην επόμενη.

2. Δεν επιτρέπουν σε άλλους να τους κάνουν να νιώσουν κατώτεροι και δεν αφήνουν να γίνει φανερό ότι έχουν χάσει τον έλεγχο των κινήσεων τους ή των συναισθημάτων τους.

3. Δεν προσπαθούν να αποφύγουν τις αλλαγές. Αντίθετα τις επιζητούν καθώς τους κάνουν να βγάζουν τον καλύτερό τους ευατό και άρα τους κάνουν πιο δυνατούς.

4. Δεν σπαταλούν ενέργεια σε οτιδήποτε δεν μπορούν να ελέγξουν. Δεν διαμαρτύρονται για την κίνηση, για τη χαμένη βαλίτσα στο αεροδρόμιο ή για άλλους ανθρώπους, αφού γνωρίζουν ότι όλα αυτά είναι πέρα από το δικό τους έλεγχο.

Υπάρχει ζωή μετά τη NASA;

Αν ξαφνικά διακοπτόταν το διαστημικό πρόγραμμα της NASA και τα ταξιδάκια στο διάστημα ακυρώνονταν για πάντα, ποιο θα ήταν το μέλλον του άνεργου αστροναύτη;
Ο φωτογράφος Neil Dacosta έφτιαξε μια σειρά φωτογραφιών με τίτλο Astronaut Suicides  και θέμα έναν απελπισμένο αστροναύτη που επιχειρεί να δώσει τέλος σε μια ζωή μακριά από τα αστέρια, φορώντας πάντα όμως τη στολή του.

To όνομα Mike Stimpson ίσως να μη λέει κάτι στους περισσότερους απο 'σας, σίγουρα όμως, όλοι σας κάποια στιγμή θα πετύχατε κάποια φωτογραφία του στη διάρκεια κάποιου σερφαρίσματος στο διαδίκτυο.
Η τρέλα του - όπως φαίνεται - είναι τα Lego, και ο τρόπος που τα χρησιμοποιεί είναι ιδιαίτερος: "αναδημιουργία κλασικών φωτογραφιών" το ονομάζει και αυτό ακριβώς είναι! Κλασικές φωτογραφίες, που έχουν μείνει στη συλλογική μνήμη λόγω της σημασίας του θέματος που απεικονίζουν, αλλά και φωτογραφίες κλασικών φωτογράφων από τη γέννηση της φωτογραφίας μέχρι και σήμερα, αποτελούν την πηγή έμπνευσης του Stimpson και την αφορμή για την πρωτότυπη, δημιουργική και διαφορετική θέαση των πραγμάτων.
Το ζητούμενο αλλά και το αποτέλεσμα αυτής της έμπνευσης (ίσως και εμμονής) είναι μάλλον η οπτική των πραγμάτων μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που όλα τα μεταφράζει στο μυαλό του σε παιχνίδια και τα αποκωδικοποιεί μέσα από αυτά. Ισως πάλι, ο φωτογράφος απλώς να θέλει με την μετουσίωση αυτή, άλλοτε να ξορκίσει μια εικόνα ή να την "μαλακώσει", και άλλοτε να την ενδυναμώσει και να την τονίσει! Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό, και τόσο πρωτότυπο που έχει δημιουργήσει τάση. Απολαύστε μερικές από τις εικόνες και δείτε την εντυπωσιακή "μετουσίωση"!!!

Πεντανόστιμα πεϊνιρλάκια. Τρώγονται όλες τις ώρες, είτε κρύα, είτε ζεστά.

Τι χρειαζόμαστε:

> 1 κούπα τσαγιού νερό
> 1 κούπα τσαγιου γάλα εβαπορέ
> 1 κοφτή κουτ. γλυκού αλάτι
> 2,5 κουτ. γλυκού μαγιά (ξηρή)
> αλεύρι για όλες τις χρήσεις, περίπου 1 κιλό (ή όσο πάρει)


Πώς το κάνουμε:

1. Σε μία λεκανίτσα βάζουμε το νερό, το γάλα εβαπορέ, το αλάτι και την μαγιά. Τα ανακατεύουμε και αρχίζουμε να προσθέτουμε το αλεύρι, λίγο-λίγο μέχρι να γίνει μία ζύμη, ούτε σκληρή αλλά ούτε και να κολλάει στα χέρια.
2. Την σκεπάζουμε με μία πετσετούλα και την αφήνουμε να ξεκουραστεί, να φουσκώσει.
3. Για γέμιση ετοιμάζουμε ότι θέλουμε.
4. Μπορούμε να τα γεμίσουμε με κιμά που θα τον μαγειρέψουμε έτσι ώστε να μείνει με λίγα υγρά ή τα γεμίζουμε με τυρί και ζαμπόν.
5. Όταν φουσκώσει η ζύμη, παίρνουμε κομμάτια στο μέγεθος μεγαλύτερο από καρύδι και τα ανοίγουμε σε σχήμα βαρκούλας (οβάλ σαν το αυγό), βάζουμε την γέμιση και κλείνουμε.
6. Τα τοποθετούμε σε βουτυρωμένο ταψί και ψήνουμε στους 180 περίπου 20 λεπτά, σε προθερμασμένο φούρνο.
7. Αφού ψηθούν όπως είναι ζεστά τα περνάνε με ένα πινέλο με φρέσκο βούτυρο.


Λίγα μυστικά ακόμα

Το νερό και το γάλα δε χρειάζεται να είναι χλιαρά, να είναι σε θερμοκρασία δωματίου.
Αντί για 1 φλ. εβαπορέ και 1 φλ. νερό, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε 2 φλ. φρέσκο γάλα.

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτή τη ζύμη και για πολλά ακόμα, όπως πιτσάκια ή πίτσες ή τυροπιτάκια.

Μπαίνουν στην κατάψυξη:
Έτοιμα γεμισμένα. Τα βγάζεις ώρα πριν τα ψήσεις να έρθουν σε θερμοκαρασία δωματίου και ψήνεις ή
Σκέτη την ζύμη καλά κλεισμένη σε σακουλάκι κατάψυξης. Βγάζεις πολύ ώρα πριν τα φτιάξεις να έρθεις η ζύμη σε θερμοκρασία δωματίου, φτιάχνεις τα πεινιρλάκια σου τα γεμίζεις και ψήνεις.


Δείτε το πως διπλώνουμε τα πεϊνιρλί στις Οδηγίες βήμα βήμα.

Πηγή: Οι Συνταγές της Παρέας

Ξεπερνούν τις 104.000, μόνο τα κινητά αρχαιολογικά ευρήματα (νομίσματα, αγγεία, κοσμήματα από χρυσό, χαλκό, άργυρο, κεραμικά, γυάλινα κ.ά.) που εντόπισαν οι αρχαιολόγοι της 9ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων κατά τη διάρκεια των επταετών, μέχρι σήμερα, ανασκαφικών εργασιών της στους τέσσερις σταθμούς του Μετρό της Θεσσαλονίκης.

«Ανακεφαλαίωση των αρχαιολογικών πεπραγμένων στη διάρκεια των εργασιών διάνοιξης του μετρό στη Θεσσαλονίκη» χαρακτήρισε η διευθύντρια της 9ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης, Δέσποινα Μακροπούλου, τη διάλεξη με θέμα: «Από τη Χρυσή Πύλη ως την Κασσανδρεωτική. Οι Σταθμοί διηγούνται», που έδωσε, χθες το βράδυ, στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης.


Στη διήγησή τους- δια στόματος της αρχαιολόγου και εις επήκοον εκατοντάδων ακροατών, που κυριολεκτικά κατέκλυσαν την αίθουσα "Μανόλης Ανδρόνικος" αλλά και ολόκληρο το χώρο υποδοχής του Αρχαιολογικού Μουσείου, οι σταθμοί "μίλησαν" για τη ... Χρυσή Πύλη και την πύλη του Βαρδαρίου (Σταθμός Πλατείας Δημοκρατίας και Διακλάδωση προς Σταυρούπολη) και τη διαχρονία της χρήσης τους επί έξι και πλέον αιώνες (νεκροπόλεις, δρόμοι, είσοδος στην πόλη, πυθεώνες, νεκροταφεία από τα ύστερα ρωμαϊκά χρόνια ως την τουρκοκρατία, τους μουσουλμανικούς τάφους και τα χάνια). Τα χρονικά αλλά και ... γεωγραφικά (μικρότερα αυτά) άλματα συνεχίστηκαν με αναφορές στο σταθμό Συντριβανίου - ανατολικότερα και κοντά στη λεγόμενη Κασσανδρεωτική πύλη με τον εντοπισμό -το 2009- της παλαιοχριστιανικής Βασιλικής και τελικά την απόφαση για καταγραφή και κατάχωσή της.


 Η διήγηση των σταθμών έκανε μια μεγαλύτερη στάση στο σταθμό Αγίας Σοφίας του μετρό (σε απόσταση μόλις 370 μέτρων από τον πολυσυζητημένο σταθμό Βενιζέλου, επί της σημερινής οδού Εγνατία) με αναφορές στη Λεωφόρο της αρχαιότητας (την λεγόμενη Decoumanus Maximous) που αποκαλύφθηκε σε μήκος τουλάχιστον 72,80μ. αλλά μόνο το νότιο τμήμα της καθώς το βόρειο δεν ανασκάφηκε και καλύπτεται από τη σημερινή πλατεία Μακεδονομάχων.

Η οδός, στρωμένη με μαρμάρινες πλάκες και οριοθετημένη από μαρμάρινα κράσπεδα, λίγο πριν από τη συμβολή της με την κάθετη οδό στο ύψος της σημερινής Αγίας Σοφίας, διευρύνεται διαμορφώνοντας πλακόστρωτη πλατεία με κρήνη για να ξεδιψούν περαστικοί και περίοικοι. Τη μνημειακή μορφή του δρόμου συμπληρώνει κιονοστοιχία, από την οποία ορατός, σήμερα, είναι ο ισχυρός στυλοβάτης, που σώζει επτά βάσεις κιόνων του 4ου και 6ου αι., οριοθετεί τον οδικό άξονα στα νότια και τον χαρακτηρίζει ως via colonnata. Από τα κτίρια της νότιας οικοδομικής γραμμής των παλαιοχριστιανικών χρόνων εντοπίστηκαν μόνον οι όψεις τους και κάποια θυραία ανοίγματα καθώς και ίχνη από την εβραϊκή συνοικία που κάηκε κι αυτή στην πυρκαγιά του 1917. Αναλυτικότερη, σαφέστερη και πλέον εντυπωσιακή λεκτικά - αλλά και εξαιτίας των εντυπωσιακών ευρημάτων της, υπήρξε η "διήγηση" του σταθμού Βενιζέλου.

 
Στη διάλεξη έγινε λόγος και για τη "λάθος", όπως χαρακτηρίστηκε, αρχική απόφαση του ΚΑΣ για την απόσπαση, φύλαξη και στο μέλλον έκθεση σε άλλο χώρο των ευρημάτων, για τις 12.500 υπογραφές ελλήνων και ξένων επιστημόνων και πολιτών υπέρ της "ιστορικής αναγκαιότητας συνύπαρξης (και όχι απόσπασης) των αρχαίων με το σύγχρονο Μετρό".

«Πράγματι, οι εργασίες για τη διάνοιξη του Μετρό έγιναν η αφορμή για να μάθουμε πολλά για την πόλη μας. Αλλά και για να μεριμνήσουμε για τη διάσωσή τους. Θέλουμε να κτίσουμε το μέλλον μας πάνω στη γνώση του ιστορικού παρελθόντος αλλά όχι πάνω στο πτώμα του» κατέληξε η κ. Μακροπούλου καταχειροκροτούμενη, Την εκδήλωση - διάλεξη διοργάνωσε το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο των Φιλολογικών Βραδινών που διοργανώνει σε συνεργασία με τον Σύλλογο Αποφοίτων της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ «Φιλόλογος».

Πηγή

"... επανέλαβα με τρόπο αυστηρό και λιτό τετριμμένες συζητήσεις με καθημερινούς ανθρώπους [...] αφού έγραψα εκατοντάδες σελίδες με αυτό τον απλοϊκό τρόπο, δημιούργησα τελικά ένα ύφος. Είχα βρει ένα πλαίσιο όπου θα μπορούσα να εντάξω ό,τι γνώριζα σχετικά με τη συγγραφή, ό,τι είχα μάθει από τα κινηματογραφικά σενάρια, τα θεατρικά έργα, το ρεπορτάζ, την ποίηση, το διήγημα, τη νουβέλα, το μυθιστόρημα".

Tο εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης (το 1980)

Έτσι περιγράφει ο Τρούμαν Καπότε τον τρόπο γέννησης αυτής της συλλογής, που αναμφίβολα συγκαταλέγεται στα καλύτερά του βιβλία. Με γραφή θαυμαστά λιτή και ιδιαίτερα εύστοχη, περιγράφει συναντήσεις του με ανθρώπους, συζητήσεις με επωνύμους και ανωνύμους (μια καθαρίστρια, ένα δολοφόνο, μια μαύρη σταρ, τη Μέριλιν Μονρόε) και την προσπάθεια ενός ντετέκτιβ να διαλευκάνει μια σειρά από μυστηριώδεις φόνους σε μια νουβέλα βασισμένη σε αληθινά περιστατικά.

Ο Truman Capote φωτογραφημένος από τον Henri - Cartier Bresson (1947)

Όταν ο υπολοχαγός Τσαρλς Άκλαντ μεταφέρεται από το Ιράκ με σοβαρές κρανιακές κακώσεις, βρίσκεται αντιμέτωπος όχι μόνο με τη μόνιμη παραμόρφωση του προσώπου του αλλά και με την προφανή αλλαγή τού μέχρι πρόσφατα προσηνούς χαρακτήρα του. Βασανισμένος από τις ημικρανίες και γεμάτος καχυποψία για τον ψυχίατρό του, αρχίζει να παρουσιάζει σποραδικές κρίσεις επιθετικότητας, ειδικά προς τις γυναίκες. Κόβει κάθε δεσμό με την προηγούμενη ζωή του και βυθίζεται σε έναν κόσμο ενοχών και παρανοϊκής καχυποψίας… ώσπου ένας θαμώνας σε μια παμπ κάνει το λάθος να τον εκνευρίσει. Ο υπολοχαγός συγκρατείται χάρη στην παρέμβαση της Τζάκσον, ιδιοκτήτριας της παμπ, γιατρού και αθλήτριας μπόντι μπίλντιγνκ, επισύρει όμως την προσοχή της αστυνομίας που διερευνά τρεις δολοφονίες ομοφυλόφιλων στην περιοχή. Καθώς περιλαμβάνεται πλέον στον κατάλογο των υπόπτων, ο Άκλαντ αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τα πραγματικά προβλήματα που κρύβονται πίσω από την απομόνωσή του. Πόσο ελέγχει αλήθεια τη σκοτεινή πλευρά της προσωπικότητάς του; Είναι ο διπρόσωπος χαμαιλέοντας που ισχυρίζεται η πρώην μνηστή του; Και γιατί, αν αποστρέφεται το γυναικείο φύλο, στρέφεται σε μια γυναίκα για βοήθεια;







Η ΜΙΝΕΤ ΓΟΥΟΛΤΕΡΣ είναι μία από τις μεγάλες κυρίες της βρετανικής αστυνομικής λογοτεχνίας και η πλέον δημοφιλής συγγραφέας του είδους σήμερα στην Αγγλία. Έχει τιμηθεί με το βρετανικό βραβείο CWA John Creasy, το αμερικανικό Edgar Allan Poe Award για το καλύτερο αστυνομικό μυθιστόρημα που δημοσιεύτηκε στην Αμερική, καθώς και με δύο βραβεία CWA Gold Daggers για το καλύτερο αστυνομικό μυθιστόρημα. Σχεδόν 25 εκατομμύρια αντίτυπα των βιβλίων της έχουν πουληθεί παγκοσμίως ενώ τα δικαιώματα τους έχουν πουληθεί σε περισσότερο από 40 χώρες και έχουν μεταφραστεί σε 36 γλώσσες. Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΑ είναι το δωδέκατο βιβλίο της. Σήμερα ζει στο Ντόρσετ της Αγγλίας με τον άνδρα της.

O Δανός Don Kenn που γράφει και σκηνοθετεί παιδικα σόου για την τηλεόραση, στον ελεύθερό του χρόνο ζωγραφίζει εκπληκτικές εικόνες με τέρατα, φαντάσματα και λοιπές τρομακτικές οντότητες στα γνωστά κίτρινα χαρτάκια "post-it". Η τεχνική του είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη και το αποτέλεσμα πραγματικά ΦΟΒΕΡΟ (απ' όλες τις απόψεις!!!). Πραγματική "Dark Art", φανερά επηρρεασμένη από Poe και Lovecraft ξεφεύγοντας όμως τελικά σε κάτι πολύ πιο άμεσα τρομακτικό, σαν ξαφνικό εφιάλτη. Απολαύστε μερικές εικόνες από "ένα μικρό παράθυρο σε ένα διαφορετικό κόσμο" όπως λέει ο ίδιος, και δείτε περισσότερα στο blog του.

Μικρά ψωμάκια για κάθε ώρα! Συνοδεύονται με μαρμελάδα, με πραλίνα φουντουκιού, με φυστικοβούτυρο ή και βούτυρο και μέλι!

Τι χρειαζόμαστε:
> 2 φλυτζάνια αλεύρι για ολες τις χρησεις
> 100 γρ βουτυρο γαλακτος
> μισό κουταλάκι του γλυκού αλάτι
> 2 κουταλάκια τού γλυκού ζάχαρη άχνη
> 3/4 του φλυτζανιού γαλα φρεσκο
> 2 φακελάκια baking powder

Πώς το κάνουμε:
1. Βάζουμε σε μια λεκανίτσα το αλεύρι, το baking, τη ζάχαρη και το αλάτι και τα ανακατεύουμε καλά.
2. Προσθέτουμε το βούτυρο ζυμώνοντας απαλά.
3. Στο τέλος προσθέτουμε λίγο λίγο το γάλα.
4. Ανοίγουμε τη ζύμη, περίπου πάχος 1,5 εκατοστό και κόβουμε με κουπ πατ κυκλάκια ή τετραγωνάκια.
5. Ψήνουμε σε δυνατό φούρνο 12' +-.

Λίγα μυστικά ακόμα
Μόλις ψηθούν και είναι ακόμη ζεστά τα κόβουμε στη μέση (οριζόντια) και φτιάχνουμε ''σαντουιτσακια'' με ο,τι γέμιση μας αρέσει!

Πηγή: briefingnews.gr

 Δεν υπάρχει το γκολ που έβαλε. Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε….
Εμείς μπορεί να υποστηρίζουμε το γκολ του Παναγιώτη Κονέ, ωστόσο το γκολ της Lisa De Vanna δεν υπάρχει.
Όχι μόνο γιατί είναι ανάποδο ψαλίδι.
Είναι γιατί γυρίζει με τέτοιο τρόπο το σώμα της για να το πετύχει που πολλοί από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές του κόσμου θα την έστελναν στα περιστέρια.
Γκολάρα και μπράβο της!

Πηγή: neolaia.gr